به بالشم و پتویم می گویم ؛ خدانگهدار .

و قالیچه ی زیر پایم هم .

به دستگیره ی در اتاق می  گویم بدرود .

و به عکس های قاب شده ی اتاقم خواهم گفت به امید دیدار.

خیالم را برمی دارم . با عشقم . با یک مهر و سجاده .

و یک تسبیح . چفیه را محکم دور گردنم گره می زنم تا مبادا باد ببردش . پلاکم را گردنم می اندازم . و بعد آرام طوری که کسی نفهمد

روی پیشانی صاحب الزمانش بوسه می زنم . و پلاک گرم می شود .

دلم را آن گوشه موشه های کوله ام جا می دهم . تا مبادا کسی بدزدتش .

و بعد اشک هایم را  می گذارم در جیب بغلی تا گرم بماند .

بند کفش هایم را محکم تر از قبل گره می زنم .

پایم درد می گیرد اما من مقاومم .

حالا من با کوله ای پر از وسایل

آماده ام تا بروم . دکمه ی آسانسور زمان را فشار می دهم تا برسد به طبقه ی اول .

من از همین جا ، از طبقه ی اول دلبستگی هایم از شما خداحافظی می کنم .

می خواهم بروم تا  بزرگ شوم .

بزرگ و آسمانی تا بتوانم فاتح دومین آسمان خداوند بشوم .

من عازم سفرم .

یا علی مدد .

بعد‌التحریر:

هوالباقی

با کمال تاسف و تاثر، به اطلاع کلیه‌ی دوستان، یاران، اطرافیان، خویشان، هم‌راهان، هم‌آهنگان، هم‌رزمان، هم‌کلاسیان و غیره و غیره می‌رساند: سرکار خانم فلفل نمکی، درآستانه‌ی گام نهادن به این سفر، وظیفه‌ی خطیر پاسخ گفتن به نظرات شما عزیزان را به بنده‎ی ناچیز سپرده‌اند تا در نبود ایشان چراغ کامنت‌دانی وبلاگشان روشن بماند. فلذا اگر لغزشی، خطایی، کم‌بودی و یا اشتباهی در این زمینه احساس کردید، تحمل کنید تا خودشان از سفر بازگردند تا هم ماجرای سفرشان را برایمان بگویند و هم اشتباهات حقیر را تصحیح بفرمایند. از همین‌جا از تمامی عزیزان پوزش می‌طلبم و بی‌تابانه انتظار بازگشت ایشان را می‌کشم. به قول حضرت حافظ :"آن سفر کرده که صد قافله دل هم‌ره اوست/هرکجا هست خدایا به سلامت دارش"

رحم‌الله من یقراء فاتحة مع‌الصلوات.

از طرف: ن.گ. یا همان نجمه